Η Ελλάδα δε χρειάζεται ακόμη ένα πακέτο

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΠΑΚΕΤΟ 'ΔΙΑΣΩΣΗΣ'. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ.

Του Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Η Ελλάδα έχει γίνει κύριο θέμα στις γερμανικές εκλογές, καθώς οι πολιτικοί της Γερμανίας συζητούν την αποτελεσματικότητα της παρέμβασης της ΕΕ και την πιθανή σπατάλη των χρημάτων των Γερμανών φορολογουμένων. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο ισχυρός Υπουργός Οικονομικών, δήλωσε ανοιχτά ότι θα υπάρξει νέο πακέτο για την Ελλάδα, αν και τα ποσά μάλλον θα είναι μικρά. Στο μεταξύ το ΔΝΤ πιέζει την ΕΕ να δεχτεί αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Η συζήτηση έχει βρει απήχηση και στην Ελλάδα, με κυβερνητικές πηγές να αφήνουν να εννοηθεί ότι ίσως υπάρξει κάποια ελάφρυνση του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές, το λόμπι των τραπεζών να επιχειρηματολογεί εναντίον της αναδιάρθρωσης και την αντιπολίτευση να απορρίπτει την παρέμβαση εξ ολοκλήρου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ελληνικό πρόγραμμα έχει αποτύχει. Το 2010 το ελληνικό χρέος ήταν λίγο πάνω από 300δις ευρώ, στα χέρια κυρίως ιδιωτών, δύο τρίτα σε δανειστές του εξωτερικού, ενώ διέπονταν από το ελληνικό δίκαιο. Η ορθολογική επιλογή θα ήταν να κηρύξει η Ελλάδα άρνηση πληρωμών, να επιδιώξει μια γρήγορη αναδιάρθρωση του χρέους της και να βάλει την οικονομία της σε άλλη βάση. Κάτι τέτοιο πιθανώς θα σήμαινε έξοδο από την ΟΝΕ, μια κίνηση με σημαντικό κόστος, αλλά και μεγάλα πλεονεκτήματα ώστε να επιτρέψει στην ελληνική οικονομία να κάνει μια καινούργια αρχή.

Αντί γι’ αυτό η ΕΕ, υπό την ηγεσία της

Η.Π.Α - Ε.Ε

ΗΠΑ-Ε.Ε:ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΕΥΡ. ΝΟΤΟ,ΒΟΜΒΕΣ ΣΕ Β.ΑΦΡΙΚΗ-Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ

ΣΥΝΤΑΧΘΗΚΕ ΒΡΩΜΙΚΟ ΔΥΤΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΣΥΡΙΑΣ !

Η ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΡΟΛΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ !

Τίποτα, ίσως, δεν αποκαλύπτει με πιο ωμό και αδίστακτο τρόπο το αποτρόπαιο πρόσωπο του Δυτικού ιμπεριαλισμού της εποχής μας από τον βρώμικο και παράνομο πόλεμο που είναι έτοιμες από μέρα σε μέρα να εξαπολύσουν σε βάρος της Συρίας, οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία και από κοντά η Γερμανία, με πρόσχημα τη χρήση χημικών όπλων, παρόμοιο, δηλαδή, όσο και διάτρητο πρόσχημα με εκείνο που χρησιμοποιήθηκε για τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ με τις γνωστές τραγικές συνέπειες.

Το τραγικό είναι ότι τον βρώμικο πόλεμο αυτό..............

Χρέος "Μαμουθ" 231 Δις

ΤΟ ΧΡΕΟΣ "ΜΑΜΟΥΘ" 321 ΔΙΣ ΠΝΙΓΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ!

διαχειριστής

Iskra: ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ!

Εκτοξεύθηκε, πέρα από κάθε πρόβλεψη, το ύψος του δημοσίου χρέους στο τέλος του πρώτου εξαμήνου, φτάνοντας το γιγάντιο για τα ελληνικά δεδομένα ύψος των 321 δισ. ευρώ.

Να σημειωθεί ότι στο ύψος του χρέους δεν υπολογίζονται οι εγγυήσεις του Δημοσίου για δάνεια φορέων και επιχειρήσεων του τελευταίου, οι οποίες εγγυήσεις στη μεγάλη πλειοψηφία τους, καταπίπτουν στη συνέχεια, φορτώνοντας ισόποσα το δημόσιο χρέος.

Κυρίως, όμως, στο ύψος του δημοσίου χρέους δεν υπολογίζεται το αφανές χρέος που αντιπροσωπεύουν οι εγγυήσεις του Δημοσίου προς τις τράπεζες για τη δανειοδότησή τους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το οποίο, λόγω αδυναμίας των τραπεζών και του Δημοσίου να το εξοφλήσουν, ισοδυναμεί στην ουσία με πρόσθετο δημόσιο χρέος. (Να υπογραμμίσουμε εδώ και την πρωτοφανή κερδοσκοπία των τραπεζών, που πραγματοποιείται μέσω τους ως άνω αφανούς χρέους, με τα τρίμηνα και εξάμηνα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου, τα οποία αγοράζουν οι τράπεζες με υψηλότατα επιτόκια, δανειζόμενες με σχεδόν μηδενικά επιτόκια από την ΕΚΤ και με εγγύηση του Δημοσίου!)

Το χρέος των 321 δισ. του τέλους του α’ εξαμήνου του2013 είναι σε απόλυτους αριθμούς μεγαλύτερο από το χρέος που είχε η Ελλάδα το 2009, προτού ξεσπάσει η κρίση, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ, λόγω και της δραστικής μείωσης του τελευταίου, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το χρέος, σύμφωνα με δημοσίευμα του "Βήματος", επιβαρύνθηκε κατά 16 δισ. ευρώ εντός του 2013 και είναι υψηλότερο κατά 18 δισ. ευρώ από τον Ιούνιο του 2012 που ήταν 303 δισ. ευρώ. Με δύο

Η κυβέρνηση κλείνει τα σχολεία

Μία πληρωμένη απάντηση στον υπουργό Σίμο Κεδίκογλου από την επιτροπή αγώνα καθηγητών Λάρισας

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΡΑΤΑΕΙ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Αναδημοσίευση από alfavita.gr

Σε πρωινή εκπομπή του Mega, εκεί που έχει μεταφερθεί όλο το καλοκαίρι η επιχείρηση «διαιρώ τον κόσμο», ο υπουργός Σίμος Κεδίκογλου ξεκίνησε την επικοινωνιακή προπαγάνδα ενάντια στους καθηγητές.

Μεταξύ άλλων είπε  «…. Δε μπορεί όμως η άσκηση του δικού σου δικαιώματος να στερεί τα δικαιώματα των άλλων.»  για να αντιπαρατεθεί στο δικαίωμα της απεργίας.

Αυτό λέμε και εμείς κ. υπουργέ.

ΔΕΝ μπορεί τα δικαιώματα των δανειστών να στερούν τα δικαιώματα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ λαού.

ΔΕΝ μπορεί τα δικαιώματα των κρατικοδίαιτων ιδιωτικών συμφερόντων να στερούν την δωρεάν εκπαίδευση από τα ελληνόπουλα.

ΔΕΝ μπορεί τα δικαιώματα των δανειστών και της ολιγαρχίας να στερούν την εργασία από καθηγητές, ελευθέρους επαγγελματίες, εργαζόμενους σε εργοστάσια, σχολικούς φύλακες,  νοσοκομειακούς, από 1.500.000 άνεργους  Έλληνες.

ΔΕΝ μπορεί τα δικαιώματα των ιδιωτικών νοσοκομείων, να στερούν την δωρεάν, πληρωμένη από τους εργαζόμενους, περίθαλψη.

Δεν μπορεί , δεν μπορεί …

Επιτέλους μπορούμε να συνεννοηθούμε και να καταλαβαινόμαστε.

Η ΟΛΜΕ είναι οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που πρόσφεραν και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Γι’ αυτό δεν σας τιμά η απαξίωσή τους. Γνωστό το επιχείρημα, δεν πιάνει πια.

Μιλάτε για λάθη. Και το ΔΝΤ και η Τρόικα και η Κυβέρνηση παραδέχτηκαν ότι κάνουν λάθη, αλλά δεν σας είδαμε να τα στηλιτεύετε. ΛΑΘΗ που στοιχίζουν ζωές, που στερούν το ψωμί από εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και παιδιά.

ΔΕΝ είδαμε καμία ευαισθησία για αυτά τα λάθη. Αντίθετα τα υπερασπίζεστε, τα επικροτείτε και συνεχίζετε να κάνετε χειρότερα εις βάρος του ελληνικού λαού, που υποτίθεται εκπροσωπείτε.

Είναι γνωστές οι επιδόσεις της κυβέρνησης.

Εμείς σας το λέμε όλο το καλοκαίρι. Εγκληματείτε εις βάρος της εκπαίδευσης.

Δεν κρατάνε οι καθηγητές ομήρους τα παιδιά. Οι καθηγητές πονάνε με τα παιδιά. Ζουν τις αγωνίες τους.

Πράγματα άγνωστα για σας.

Aυτό λέμε όλο το καλοκαίρι!! Να σεβαστεί η κυβέρνηση και ο υπουργός τα παιδιά. Με τους σχεδιασμούς της, στερεί απ’αυτά, καθηγητές, ειδικότητες, μαθήματα.

ΔΕΝ ενδιαφέρεται ούτε για το ψωμί τους, ούτε για την εκπαίδευση τους, ούτε για την υγεία τους.

Η κυβέρνηση κλείνει σχολεία, η κυβέρνηση συγχωνεύει σχολεία.

Η κυβέρνηση απολύει καθηγητές.

Η κυβέρνηση καταργεί τομείς και ειδικότητες.

Η κυβέρνηση κρατάει ομήρους τα παιδιά και τις οικογένειές τους .

Η κυβέρνηση κυβερνά με Προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις.

Πρώτοι είπαμε ότι τα σχολεία, και όχι μόνο, δεν είναι τσιφλίκι σας. Εσείς όμως συμπεριφέρεστε ως αρχιτσιφλικάδες.

Εσείς διορίζετε, στα πολιτικά σας γραφεία τους φίλους, τους συγγενείς σας, και στέλνετε σε μας τον λογαριασμό. Χωρίς ίχνος ντροπής.

Εσείς ξεπουλάτε την δημόσια περιουσία, εσείς δωρίζετε τα φιλέτα της παιδείας και της υγείας, της δημόσιας περιουσίας, σε κρατικοδίαιτους ιδιώτες που χρωστάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους.

Εσείς που δεν ιδρώσατε για να φτιάξετε τίποτε, εσείς ξεπουλάτε μία μία τις κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις αντί πινακίου φακής.

Εσείς μεταλλάσετε τους έλληνες εργαζόμενους σε κολίγους.

Εσείς που βγαίνετε στην τηλεόραση και κάνετε ανακοινώσεις, χωρίς αντίλογο. Χωρίς να έχετε κάνει τίποτε  για τα χρέη των  καναλιών, που τόσο συχνά επισκέπτεστε.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Ν. ΛΑΡΙΣΑΣ
ΕΛΜΕ ΛΑΡΙΣΑΣ

Επιστολή Αλέξανδρος Αρφαράς

Συγκλονιστική επιστολή δημοσιοποίησε ο εκπαιδευτικός κοινωνιολόγος και αιρετός εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών στο ΠΥΣΔΕ Ανατολικής Αττικής Αλέξανδρος Αρφαράς, ο οποίος πληροφορήθηκε πριν από λίγες ημέρες ότι
καταγγέλθηκε η σύμβαση του μετά από πολυετή υπηρεσία στο ΠΡΟΤΥΠΟ ΒΑΡΗΣ, όπου εργαζόταν. 


Η επιστολή   

Και να που μετά από 10 χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση (16 χρόνια στην εκπαίδευση γενικότερα) βρίσκεις ένα απρόσωπο γράμμα από έναν άγνωστο δικαστικό επιμελητή που σου γνωστοποιεί την απόλυσή σου. Εκείνη τη στιγμή περνούν πάρα πολλές σκέψεις από το μυαλό σου, εικόνες από το σχολείο, τις τάξεις, τους μαθητές, τους συναδέλφους… Σκέφτεσαι ότι εσύ είχες πάντα πρόσωπο σε ό,τι έκανες. Δε λειτουργούσες απρόσωπα, ψυχρά. Πώς θα μπορούσες άλλωστε ως εκπαιδευτικός;  Έμπαινες στις τάξεις με χαμόγελο, με ανθρωπιά, με καλοσύνη.   

Αισθήματα που δεν ορίζει το ωρολόγιο πρόγραμμα ούτε σε υποχρεώνει το υπουργείο «παιδείας». Προσπαθούσες να διαφέρεις από τους διεκπεραιωτές, να καταγγέλλεις τη δολοφονία του Λόγου, να καταπολεμάς την αδιαφορία. Να αποκτάς συνεχώς περισσότερες γνώσεις, αποκτώντας μέχρι και διδακτορικό, για να κάνεις ένα μάθημα που θα τους προσφέρει γνώσεις και θα χτίζεις σιγά -σιγά την παιδεία τους, θα διαμορφώνεις τις αξίες τους.   
Ήξερες ότι αυτά δεν αρέσουν στους σχολάρχες- επιχειρηματίες. Δεν τους ενδιαφέρει η ηθική (που δεν έχουν), ο πολιτισμός (που δε γνωρίζουν), τα προσόντα (που κοστίζουν), οι φιλανθρωπικές δράσεις.   

Μόνο το κέρδος. Όμως εγώ, έβλεπα τη δίψα στα μάτια των παιδιών για κάτι διαφορετικό. Για κάτι ανθρώπινο. Κάθε χρόνο μετά το  συσσίτιο για τους αστέγους που διοργάνωνα με τους μαθητές στον ξενώνα της ΜΚΟ Κλίμακα, τα παιδιά αγκάλιαζαν με αγάπη περίσσια την προσπάθεια. Ξεχείλιζε η θέληση τους να προσφέρουν βοήθεια σε ανθρώπους που ζούσαν στο περιθώριο. Αυτή ήταν και η ανταμοιβή μου. Γυρνούσα σπίτι και σκεφτόμουν: ας μη θέλει η διοίκηση του σχολείου, εγώ κάθε χρόνο θα κάνω κάτι περισσότερο, θα προσφέρω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, να περάσω αξίες στους μαθητές μου, να εκπληρώσω το χρέος μου ως εκπαιδευτικός.  

 Ένιωθα ότι η  συλλογικότητα χάνεται μέσα στη δίνη της σκληρής καθημερινότητας που εκμαυλίζει τις συνειδήσεις των πολιτών. 

Προσπαθούσα να αντιστέκομαι στην απανθρωποποίηση και την αλλοτρίωση με οποιοδήποτε κόστος. Να τολμώ, να διεκδικώ! 

  Να ξεφεύγω από τα στενά και στεγνά προγράμματα του υπουργείου.   

Τελικά, αναλογίζεσαι, άξιζε; Τι κέρδισα; Την απόλυσή μου! Θα με θυμάται κανείς; Θα βρω δουλειά άμεσα; Θα εκτιμήσει κανείς τις γνώσεις και τις αξίες μου; Μήπως θα έπρεπε να ήμουν και εγώ ένας υπάκουος «καθηγητάκος», κόλακας των διευθυντών ώστε να κρατήσω τη θέση μου; Όχι, τέτοια θέση δεν τη θέλω. Προτιμώ να διαφυλάξω την αξιοπρέπεια μου. Θέλω να κοιτώ στα μάτια τους μαθητές μου, όπως θα κοιτώ στα μάτια και το γιο μου. 

  Ονειρεύομαι μια διαφορετική εκπαίδευση.   

Δε θα γίνω ο δούλος που θέλει ο σχολάρχης, ο υπαλληλάκος που θέλει το υπουργείο, ο τεμπέλης άχρηστος δάσκαλος που λένε κάποιοι δημοσιογράφοι. 

 Θα ακολουθήσω το δύσκολο και μοναχικό ίσως δρόμο χωρίς να παραιτηθώ από οτιδήποτε…   

Με τιμή  Αλέξανδρος Αρφαράς

Στο ντιβάνι της Διβάνη και της διανόησης

Posted date: Αυγούστου 15, 2013 12:36 ΜΜ In: Πανδωρικώς | comment : 49

του Κώστα Βαξεβάνη
Το πρόβλημα με την ελληνική διανόηση δεν είναι ότι σιωπά και κοιμάται. Είναι ότι χωνεύει ακόμη. Χορτάτη, φουσκωμένη, κάνει όπως ακριβώς αυτός που ανάμεσα στα απομεινάρια των όσων καταβρόχθισε, υπόσχεται ενοχικά πως δεν θα το ξανακάνει. Ρεύεται τα πλούσια εδέσματα, νιώθει, χορτάτος πια, την άσχημη γεύση στο στόμα και μετατρέπεται για λίγο σε νομιμόφρονα της καλής διατροφής. Όσο κρατά η χώνεψη.
Ποια είναι η διανόηση στη χώρα, θα ρωτήσει κάποιος. Ποια είναι πρέπει να απαντήσω κι εγώ γιατί υπάρχει κίνδυνος να αδικήσω πολλούς. Αναφέρομαι λοιπόν, στους ανθρώπους αυτούς, που είτε το άξιζαν είτε όχι, κυριάρχησαν σε αυτό που λέμε “γράμματα και τέχνες”. Το όνομά τους μπαίνει δίπλα στα τραγούδια, στα βιβλία, σε έργα δημιουργίας και βέβαια πανεπιστημιακές μελέτες. Σε αυτούς αναφέρομαι και εξαιρώ (δυστυχώς χωρίς την καταγραφή των ονομάτων) το κομμάτι από αυτούς που στάθηκε ουσιαστικά πνευματικό και είναι ίσως και άγνωστο.
“Πού είναι οι άνθρωποι της διανόησης;” ακούγεται συχνά τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Πώς βοηθάνε την Ελλάδα; Πώς βοηθάνε τους ανθρώπους της; Πώς στέκονται απέναντι στην κρίση;
Τον Ιούνιο του 2011, 32 “άνθρωποι του πνεύματος” υπέγραψαν ένα κείμενο για την εθνική σωτηρία, ζητώντας από τους Έλληνες να αντιπαλέψουν τον λαϊκισμό και να δείξουν υπευθυνότητα. Στους επόμενους μήνες, υπήρξαν επίσης φωνές από τον ίδιο χώρο σαν αυτή της Κικής Δημουλά που μίλησαν για το διεκδικούμενο παγκάκι της Κυψέλης, της Σώτης Τριανταφύλλου, της οποία η γνώση και ο κοσμοπολιτισμός οδηγούσαν με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως μας χρειάζεται ένα “καθαρτήριο” και της Λένας Διβάνη, που τοποθετήθηκε όπως τοποθετήθηκε για κάποιον 18χρονο νεκρό “τζαμπατζή”.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του, πόσο μάλλον όταν ζει επί χρόνια πουλώντας απόψεις. Το πρόβλημα δεν είναι οι απόψεις όσων εκφράστηκαν, όπως εκφράστηκαν, αλλά η ρηχότητα. Το γεγονός πως άνθρωποι που γράφουν βιβλία και παράγουν σκέψη και πολιτισμό, φτάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν μια σύνθετη κοινωνική πραγματικότητα με όρους καφενείου .Αντί να αναλύσουν αυτό που συμβαίνει, αντί να πάρουν την πρωτοβουλία να το εξηγήσουν στον κόσμο, αντί να συγκρουστούν με τα αδιέξοδα, γίνονται οπαδοί ενός κοινωνικού μακαρθισμού, που προγράφει κατηγορίες ανθρώπων, που απαιτεί θυσιαστήρια, που θέλει κάποιον να φταίει αλλά προς θεού, όχι στο ύψος της εξουσίας.
Με την αυτάρκεια του τυχαίου ημιμαθή, έχει άποψη που κατακρίνει συμπεριφορές, τον κοινωνικό παρασιτισμό και φτάνει ακόμη παραπέρα. Σχεδόν αντιλαμβάνεται την κοινωνία ως παράσιτο. Και αν βρεθεί κάποιος περισσότερο αφελής και λιγότερο διανοούμενος να ρωτήσει “και τι έκανε αυτή η διανόηση όταν όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα;” σίγουρα οι οπαδοί του αυτομαστιγωτικού διανοουμενισμού, έχουν να δείξουν πολλές φωτογραφίες τους με υπουργούς, πρωθυπουργούς και επιχειρηματίες,σ τους οποίους έκαναν προσιτή την χαρισματική τους προσωπικότητα.
Μετά την Μεταπολίτευση, η ελληνική διανόηση, καβάλα στο όχημα της αμφισβήτησης που αυτόματα οδηγούσε στην κοινωνική καταξίωση, άγγιξε όνειρα, οραματικές πολιτικές, αγωνίες. Μετά τη δεκαετία του ’80 με μεγάλη ευκολία μετεπιβιβάστηκε σε BMW και τζιπ, τραγούδησε σε συναυλίες με μαύρο χρήμα, έγραψε κλεψίτυπα βιβλία, συνωμότησε στους διαδρόμους των Πανεπιστημίων για να εξασφαλίσει θέσεις καθηγητή που δεν άξιζε, προσκύνησε την ευνοιοκρατία, τον κομματικό καιροσκοπισμό, τους αγράμματους φαύλους που κυβερνούσαν.
Η μέγιστη διανοητική διαδικασία στην οποία μπήκε η διανόηση που σήμερα βρυχάται, είναι των αποδοτικών δημοσίων σχέσεων. Για μια θέση στο Φεστιβάλ, στο πανεπιστήμιο, στο Εθνικό Κέντρο Τάδε, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δείνα. Διανόηση με απόδοση τίτλων, με εμφανίσεις στην τηλεόραση, ζαλισμένη από τα πάρτι, ταλαιπωρημένη από τους ψυχολόγους της.
Σήμερα, από το ντιβάνι της κυρίας Διβάνη, το τραπέζι του μεγάλου φαγοποτιού ή το κρεβάτι μιας αιμομικτικής πολιτιστικής Αθήνας, η διανόηση ανησυχεί. Δεν ανησυχεί για την Ελλάδα, αλλά για να μην χάσει προνόμια. Γι” αυτό σαν τις Κατίνες της γειτονιάς, σηκώνει το δάχτυλο και δείχνει το απέναντι σπίτι που ρίχτηκε στην ακολασία, που διέπραξε τη μοιχεία, που φταίει για τα κακά του χωριού.
Με την ίδια ευκολία θεώρησε νομοτελειακό φαινόμενο και αποδέχθηκε, την ξεφτίλα της ελληνικής τηλεόρασης, τα σκάνδαλα Βενιζέλου στο Υπουργείο Πολιτισμού, τον κρατικοδίαιτο επιδοματικό πολιτισμό.
Είναι μια διανόηση που αποδέχθηκε ο κινηματογράφος να παράγει μόνο με κρατική επιδότηση, σαν να είναι βαμβάκι στον κάμπο της Λάρισας. Που θεωρούσε πως τα Φεστιβάλ, δηλαδή ο τρόπος ανάδειξης του πολιτισμού, ήταν τα ίδια πολιτισμός. Που στα Πανεπιστήμια ανέδειξε τους εξυπηρετικούς προσδοκώντας το ανταποδοτικό τέλος της δικής τους ανάδειξης.
Η διανόηση στην Ελλάδα, δεν υπήρξε μόνο εγωιστική και συμφεροντολόγος. Λειτούργησε με το δικό της star system, συνέτριψε όσους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο σύστημα των δημοσίων σχέσεων, καταδίκασε στην ανωνυμία όσους δεν φωτογραφήθηκαν με όλους τους μελλοντικούς τροφίμους του Κορυδαλλού. Οι κυρίες και οι κύριοι της διανόησης που βρίζουν ένα κομμάτι της κοινωνίας αντί να γίνονται παράδειγμα για όλη την κοινωνία, δεν υπήρξαν μόνο ομοτράπεζοι και ομοκρέβατοι της πολιτικής ελίτ, αλλά της παρείχαν και όλα τα άλλοθι της τέχνης και του πολιτισμού.
Οι εραστές του σκυλάδικου έγιναν άνθρωποι της τέχνης επειδή συναναστρέφονταν τον τάδε σκηνοθέτη και ο υπουργός πολιτισμού μετατρεπόταν σε τόσο περισσότερο άνθρωπο του πολιτισμού όσο μεγαλύετερες ήταν οι επιχορηγήσεις.
Αυτή η διανόηση πού και πού στραβομουτσούνιαζε υποκριτικά για την παρουσίαση της υποκριτικής τέχνης του Ρουβά στην Επίδαυρο, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να θεωρεί μέντορα πολιτισμού αυτόν που επέλεξε να πάει τον Σάκη στο Αρχαίο Θέατρο. Οι προσωπικές τους αντιπαραθέσεις δεν ήταν αντιπαραθέσεις ιδεών, αλλά ζήλια και φθόνος.
Η διανόηση έπαψε να έχει ως κινητήριο μοχλό τις κοινωνικές αντιθέσεις και την υπαρξιακή αναζήτηση και απέκτησε κινητικότητα μέσω της κυνικότητας ή της ψυχεδελικής εσωστρέφειας. Έλεγε στα βιβλία της όσα θα έπρεπε να πει στον ψυχίατρό της.
Η διανόηση, σιγά σιγά έγινε ανήμπορη να αναλύει και να εκφράζει και έγινε ρηχή όπως οι εκφραστές της, γύρω από το μεγάλο τραπέζι της εξουσίας. Άλλος έτρωγε χαβιάρι και άλλος τα ψίχουλα, ευελπιστώντας πως θα έρθει και η δική του ώρα.
Είναι λογικό, η διανόηση σήμερα να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται. Διαφορετικά φοβάται πως θα χαθεί μαζί με την ψεύτικη εικόνα της.
Αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει στην κοινωνία γιατί απουσιάζει πολλά χρόνια απ” αυτή. Δεν έχει την ελάχιστη ικανότητα να ξεχωρίσει το δευτερεύον (παρασιτικά φαινόμενα, διαφθορά, γραφειοκρατία), από το πρωτεύον που είναι όσα δημιουργούν την κρίση και αυτά τα φαινόμενα, που είναι οι πολιτικές. Οι πολιτικές των φίλων της. Έτσι, αναμασά ευχολόγια και αγαπησιάρικες ενωτικές θεωρίες ευθύνης, επιδεικνύοντας πλήρη ανευθυνότητα. Με βουδιστική στωικότητα την ώρα του πολέμου, αυτή η διανόηση είναι έτοιμη να στηλιτεύσει το φαινόμενο του τζαμπατζή, του ταβερνιάρη που φοροδιαφεύγει, της συμπεριφοράς που μας κάνει ανεύθυνους. Δεν θα το επεκτείνει όμως ως την απόφαση του Βενιζέλου να χαρίσει 2 δις στη SIEMENS, ούτε ως την απόφαση του Σαμαρά να κάνει πιο πλούσιους τους Τραπεζίτες. Οι έλληνες διανοητές επιλέγουν το πεδίο της μικροκοσμικής ευθύνης του διπλανού. Όχι της ευθύνης συνολικά.
Η διανόηση είναι συνένοχη. Όχι μόνο πολιτικά, αλλά ποινικά. Ποιός καθηγητής Πανεπιστημίου να αντιταχθεί, ποιός μεγαλοσυνθέτης να κάνει αντίσταση, ποιός συγγραφέαςνα αποδώσει ευθύνη. Με το που θα το κάνει, θα βγουν στη δημοσιότητα τα πανεπιστημιακά κονδύλια που έπαιξε στο χρηματιστήριο, οι Μη κυβερνητικές Οργανώσεις του που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, οι επιδοτήσεις που πήρε για ένα βιβλίο που διάβασαν 200 άτομα.
Η γενίκευση είναι φασισμός. Το να αποδίδεις αυτά τα χαρακτηριστικά σε όλη τη διανόηση είναι άδικο. Η υγιής διανόηση λοιπόν, ας αποφύγει τη γενίκευση. Ας αυτοεξαιρεθεί, βγαίνοντας μπροστά. Παράγοντας σκέψη, τέχνη, πολιτισμό.
ΥΓ: Συμμερίζομαι πραγματικά πως υπάρχει το φαινόμενο της ανθρωποφαγίας για κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους στο διαδίκτυο που δεν ελέγχεται όπως τα ΜΜΕ ώστε να αποφευχθούν ακρότητες ή να φτιαχτούν προφίλ. Ωστόσο υπάρχει και δική τους ευθύνη γιατί προτίμησαν την αρένα του θεάματος, αντί τον θρόνο του διανοητή.

Νέο λύκειο… «φτηνό», «βαρύ», μη «ελκυστικό» και δύσκολο

Νέο λύκειο… «φτηνό», «βαρύ», μη «ελκυστικό» και δύσκολο

Επιστροφή στο 1950 (Πρακτικό Κλασικό Λύκειο) - αφού τύχει της έγκρισης των δανειστών μας !!!

"Νέο λύκειο… «φτηνό», «βαρύ», μη «ελκυστικό» και δύσκολο

Του Άκη Κατσούλα          

 Μαρiα Ηλιού «…οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, όταν θεσμοθετούνται, έχουν συνήθως πίσω τους μία μακρόχρονη ιστορία. Η θεσμοθέτησή τους έρχεται να αποτυπώσει κάποια γενικευμένη συνειδητοποίηση προβλημάτων και αναγκών, θεωρητικές αναζητήσεις, συγκεκριμένες μελέτες και διερευνήσεις τεχνικών και παιδαγωγικών θεμάτων, αναμετρήσεις και συγκρούσεις κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, σειρά ολόκληρων αγώνων. Εκφράζουν δηλαδή, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, μία ιστορική στιγμή και το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων τη στιγμή αυτή». 

 *Μαρία Ηλιού, Εκπαιδευτική και κοινωνική δυναμική, Πορεία, Βʹ έκδοση, Αθήνα 1988, σ. 192

Κάπως έτσι, θα πρέπει να ερμηνεύσουμε, αναλύσουμε και να κρίνουμε την πρόταση τόσο για το νέο λύκειο , όσο και για την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση.

Η οικονομική κρίση και ο συσχετισμός δυνάμεων, οδηγεί σε τρείς κεντρικές επιλογές στην παρούσα κατάσταση.

1.Στην συρρίκνωση , διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους, που εκφράζεται μέσα από τα κοινωνικά αγαθά, κοινωνικές παροχές, κυρίως την δημόσια παιδεία, υγεία, υπηρεσίες τοπικής αυτοδιοίκησης. Σκοπός η μείωση των κρατικών δαπανών και η διάθεση τους ολοκληρωτικά η  τμηματικά στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

2.Στην διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων (ασφάλιση, μισθός, σύνταξη, μονιμότητα) με στόχο την συρρίκνωση του εργατικού κόστους, την μείωση του κρατικού τομέα, την πλήρη απελευθέρωση και ελαστικοποίση των συνθηκών εργασίας. Η αναλογία 1:3 δηλαδή ένας εργαζόμενος των 1000 ευρώ με δικαιώματα, τρείς των 300 ευρώ και χωρίς δικαιώματα (κέρδος 100 ευρώ) είναι η απάντηση στο δίπολο ύφεση ανεργία.

3.Την διάλυση κάθε συνδικαλιστικής πολιτικής δύναμης που «εν δυνάμει» θα μπορούσε να προβάλει αντίσταση στις παραπάνω πολιτικές. Αυτό γίνεται μέσω της συκοφάντησης, δυσφήμησης των συνδικαλιστών, της απαξίωσης του ρόλου τους, με πολιτικές «σοκ και δέους», διαίρεσης των εργαζομένων, με στόχο το «ηθικό» της συλλογικής δράσης και αντίστασης.

Όλα τα παραπάνω έχουν εφαρμογή, στην «μεταρρύθμιση» του υπουργείου παιδείας, η οποία σύμφωνα με δήλωση κορυφαίου στελέχους του Υπουργείου είναι στην απόλυτη έγκριση της τρόικας, δηλαδή μια πρόταση τόσο για το νέο λύκειο , όσο και για την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση, όσο και αν ακούγεται ακραίο, πρέπει να τύχει της έγκρισης των δανειστών μας (αυτοί αποφασίζουν!!!), αφού το ελληνικό κοινοβούλιο, αποτελεί πλέον καρικατούρα κοινοβουλευτισμού.

Η πρόταση για για το νέο λύκειο και για την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση, εξυπηρετεί

-τους στόχους για συρρίκνωση , διάλυση της δημόσιας παιδείας, την μείωση των κρατικών δαπανών, την διάθεση του δημόσιου σχολείου ολοκληρωτικά η  τμηματικά στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

-την διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων (ασφάλιση, μισθός, σύνταξη, μονιμότητα) με στόχο την συρρίκνωση του εργατικού κόστους, την μείωση του κρατικού τομέα, την πλήρη απελευθέρωση και ελαστικοποίση των συνθηκών εργασίας.

Ήδη αυτό έγινε με την κατάργηση τομέων και ειδικοτήτων «φιλέτων» για τους ιδιώτες, την διαθεσιμότητα 2.500 εκπαιδευτικών και την ταυτόχρονη κατάργηση της ειδικότητας τους και θα συνεχιστεί με τις υποχρεωτικές μετατάξεις και μεταθέσεις του «νέου πλεονάζοντος» προσωπικού.

Σε αυτή την «φιλοσοφία» κινείται το νέο λύκειο, με μόνες απαραίτητες ειδικότητες Φιλόλογους, Μαθηματικούς (που καλύπτουν το 75% των ωρών διδασκαλίας)* την διάσωση κάποιων άλλων ειδικοτήτων οριακά, με την ενοποίηση τους και τον «εξοβελισμό» ειδικοτήτων (πληροφορικής, καλλιτεχνικών, μουσικής, ξένων γλωσσών, τεχνολόγων κ.α) που  αποτέλεσαν τον κορμό «νέων γνωστικών αντικειμένων» από την δεκαετία του ΄80. 

Προκείτε για ένα «φτηνό», «βαρύ», μη «ελκυστικό» και δύσκολο για τους πολλούς μαθητές της εργατικής τάξης σχολείο , που μοιάζει με το «βαρετό», «αντιπαιδαγωγικό» «Πρακτικό - Κλασικό Λύκειο» της δεκαετίας του ΄50. Τα γνωστικά αντικείμενα – μαθήματα που θα τόνιζαν το ενδιαφέρον του μαθητή (μουσική , θέατρο, τεχνολογία κ.α) η την κριτική σκέψη (κοινωνικές επιστήμες), απουσιάζουν εντελώς η συρρικνώνονται στο όνομα της «κρίσης». Και φυσικά οι «εξετάσεις» να «κατατρώγουν» την σάρκα και το μυαλό των μαθητών.

Με τμήματα των 27 μαθητών, με «σκασμένους μαθητές» που θα παρακολουθούν συνεχόμενα 7 ώρα, με καθηγητές που θα είναι «εντός εκτός και επί τα αυτά» , με «εξαθλιωμένους οικονομικά» γονείς, χτίζουμε την «Ελλάδα» του «χθες».

Ένα σχολείο «τυφώνας» που θα αφήνει πίσω του «καθηγητές», «μαθητές»… κομμάτια και θρύψαλα, Ένα σχολείο της «ιδεολογίας», «ευρωληγούριδών», «διαφθαρμένων» «σάπιων πολιτικών» που η κοινωνία –δυστυχώς- ακόμα ανέχεται…

• aggesiar  
• 
  

Προς

• spirostsatsis@yahoo.gr

Η Δωδώνη ανήκει στους κτηνοτρόφους της.

"Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα."
Ναζίμ Χικμέτ.

Διανύουμε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που συνάμα έχει επιφέρει μια κρίση αξιών σε μια κοινωνία που επηρεασμένη από το δόγμα του σοκ αδυνατεί να ορθοποδήσει θέτοντας η ίδια τα ιδεολογικό-πολιτικά θεμέλια για την έξοδο της απ´αυτήν.
Η κυβέρνηση της τρόικας πιστή στα μνημόνια που έχει υπογράψει εκποιεί το δημόσιο πλούτο με ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων, οι ζημιογόνες άλλωστε δεν χαίρουν καμίας εκτιμήσεως στα χέρια των καπιταλιστών, όπως αυτή της Δωδώνης οδηγώντας στον όλεθρο μια παραδοσιακά κτηνοτροφική περιοχή την Ηπειρο. Ευνοϊκοί όροι για τους ξένους ή εγχώριους επενδυτές σημαίνει το δυνατό μεγαλύτερο κέρδος με το λιγότερο κόστος προσπερνώντας τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, αφού και αυτός ο ίδιος έχει ευτελή αξία στην παγκόσμια αγορά.
Η υφαρπαγή της εταιρείας ήρθε την ώρα που οι συνεταιρισμοί συμπορευόμενοι με τους πολιτικούς προϊσταμένους τους κινούνταν στα πλαίσια της διαφθοράς δηλαδή του προσωπικού συμφέροντος, όπως από τη μεταπολίτευση και μετά οι εκάστοτε κυβερνήσεις εξαγόραζαν και καθοδηγούσαν, όποτε τους επιτρεπόταν το συνδικαλιστικό κίνημα.
Στο ζοφερό αυτό περιβάλλον οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι οι μόνοι αρμόδιοι ρυθμιστές της ζωής μας είμαστε εμείς ο ίδιοι. Η διαλέγουμε το δρόμο της εξαθλίωσης που χαράζει η τρόικα και οι ακόλουθοι της ή δημιουργούμε σωματεία βάσης, συνεταιρισμούς με την ενεργή συμμετοχή των ίδιων των κτηνοτρόφων που θα καθορίζουν τα συμφέροντα τους ενώ θα διακινούν και θα εμπορεύονται οι ίδιοι τα προϊόντα τους. Αν η Δωδώνη δεν έλθει στα χέρια των ίδιων των παραγωγών δεν υπάρχει βιώσιμη προοπτική για τον κλάδο.
Επίσης είναι κατανοητό τη στιγμή που βάλλεται ολόκληρη η κοινωνία ότι συντεχνιακές πρακτικές του παρελθόντος είναι παρωχημένες και τα μικροπολιτικά συμφέροντα ξεπερασμένα. Ο αγώνας των αγροτών, όπως και κάθε αντιστεκόμενου ανθρώπου αποτελεί κτήμα ενός πολύμορφου κινήματος που θα ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον.
Στην κοινωνία της ηττοπάθειας και της υποταγής ας αντιτάξουμε μια κοινωνία αλληλεγγύης και αγώνα για μια αξιοπρεπή ζωή.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ -ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ

"Η μόνη χαμένη μάχη είναι η μάχη που δε δόθηκε ποτέ."

Μάρκου Μαρία